ก็เพราะเวลามันไม่คอยใคร
ไม่รู้ชะตาที่ได้ทอยไป
ไม่มีเวลาภาวนาเพราะมันชินและก็ชา
ปล่อยอารมณ์ให้มันลอยไป
กี่ครั้งแล้วที่ทำกันมา
แต่ก็ยังคงมองหาแต่เป้าหมายที่ให้มองไป
ในเมื่อเส้นทางที่ได้ผ่าน
มองไม่เห็นแสงสว่างที่มันออกมาจากกองไฟ
ต่อให้กูทำกันโชกเลือด
มันไม่มีหรอกคำว่าโชคลาภ
ทำให้ผิดหวังกูขอโทษเพื่อน
กูทิ้งอะไรให้กับโลกบ้าง
กูคงไม่กล้าไปอ้อนวอนกับพระเจ้า
ที่ไม่สนที่ไม่เคยคิดที่จะเคยแล
แม้แต่สักนิดก็ไม่เคยแคร์
ก็เพราะชีวิตแม่งไม่เคยแฟร์
เส้นทางที่กูเคยระแวง
ต้องเจอกับกำแพง
หมดแรงที่จะข้ามไป
ไม่มีเวลามาแสดง
ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลง
มันอยากที่จะห้ามใจ
ในวันที่กูไม่มีแพลน
ต้องการใครมาแทน
กูคงจะไม่ห้ามใคร
หรือเป็นเพราะโลกที่มันกว้างไป
เธอเลยถึงไม่รู้สึกถึงข้างใน
ถึงไม่มีใครเข้าใจ
ในสิ่งที่พูดไป
ไม่รู้ใครจะเห็นบ้าง
สำหรับไอ้คนไม่เอาไหน
เธอไม่เคยจะสนใจ
คงไม่อยากที่จะเห็นหน้า
ไม่รู้ว่าคนคิดยังไง
กลับไปทางที่ยังไกล
ตอนที่ยังล้มเละไม่เป็นท่า
แต่ก็ยังคงทำต่อไป
ต่อให้ใคร ใครต่อใคร
จะไม่มองจะไม่เห็นค่า
ก่อนจะเข่นฆ่า
ตอนนี้เหนื่อยแทบจนจะเป็นบ้า
เหนื่อย พอแล้ว
เหนื่อยพอแล้วที่ จะทน ไหว
ไม่เห็นปลายทางยังแสนไกล
สุดหัวใจ แต่ตรงนี้คงไม่มีฝันที่ตามหา
เวลาเราใช้กันมามากพอแล้ว
เหนื่อยพอแล้วที่จะทนไหว
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีแสงไฟ ก่อนลาลับไป
วันสุดท้ายโปรดจำเอาไว้ว่ามีฉัน
ในวันที่ฝันต้องจากลา
อยู่กับความเงียบที่มันดังกังวาน
สิ่งที่เราทนที่เราทำมานาน
เหมือนไม่มีค่าในสังคม
ที่มันมาคอยกำกับ
คนที่แพ้เหมือนเป็นกรรมการ
มันทำให้คนเปลี่ยนความคิด
ไม่อยากเห็นดวงอาทิตย์
เอาชีวิตไปกับยมบาล
ที่มาสัมผัสมีแค่ลมจางๆ
ทุกอย่างที่คิดไปเป็นคนละทาง
สิ่งที่ต้องการยังอีกไกล
คงต้องทำมันต่อไป
ไม่มีใครที่จะดลบันดาล
แล้วจะไปมีค่าอะไร
รู้ตัวอยู่แก่ใจเป็นแค่เบี้ยอยู่บนกระดาน
ทุกคำจากทุกคนที่เคยพูดใส่
เดินเข้ามาตบที่หัวแล้วก็ลูบไหล่
อีกบทเรียนหนึ่งของการโตเป็นผู้ใหญ่
ล้มลุก คลุกคลานก็ต้องสู้ใหม่
มันไม่มีไหลไว้ให้พิง
บางที่ก็ไม่ชิน
แต่ก็ยังต้องกินใช้
แค่เพียงอยากให้เธอได้ยิน
ให้ปีกฉันได้บิน
ความฝันมันมีจริงไหม
ไม่เคยจะคิดมาก่อนเลย
ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออกเลย
ในวันที่ฉันต้องบอกลา
มันไม่มีใครให้กอดเลย
แต่กลัวว่าจะไม่ทัน
พอถึงเวลาแล้วมันจะสายไป
แต่ก็ยังศรัทธา
ในคำสัญญากูจะไม่ขายใคร
พอถึงวันนั้นเธอคงไม่ได้สังเกต
ว่าใครบางคนได้หายไป
แต่ฉันยังเก็บทุกช่วงเวลาในทุกๆ ลมหายใจ
ก่อนมันจะสายไป
ก่อนที่ไม่มีความหมายใด
เหนื่อย พอแล้ว
เหนื่อยพอแล้วที่ จะทน ไหว
ไม่เห็นปลายทางยังแสนไกล
สุดหัวใจ แต่ตรงนี้คงไม่มีฝันที่ตามหา
เวลาเราใช้กันมามากพอแล้ว
เหนื่อยพอแล้วที่จะทนไหว
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีแสงไฟ ก่อนลาลับไป
วันสุดท้ายโปรดจำเอาไว้ว่ามีฉัน
ในวันที่ฝันต้องจากลา